Mε αγαπάει αυτός, τον αγαπάω κι εγώ

- Ο Α., ένα παιδάκι που παίζουμε έξω μαζί εκεί με αγαπάει.
- Αλήθεια; Τι ωραία! Σου το είπε;
- Όχι το είπε στον Μ. και αυτός ήρθε και μετά μου το είπε.
- Εσένα σου αρέσει;
- Ναι, λίγο. Είναι καλός. Αφού με αγαπάει αυτός, τον αγαπάω κι εγώ.

Αυτά ήταν τα λόγια της σήμερα το πρωί σε μία "τυχαία" συνεδρία, "σαν όλες τις άλλες". Σαν όλες τις άλλες; Όχι βέβαια. Τίποτα δε θα ένιωθα ή έγραφα αν ήταν έτσι, αν εγώ δεν την έβλεπα ως την πιο τέλεια στιγμή όλων των επαφών που είχα με παιδιά (θα καταλάβεις παρακάτω).

Έμεινα να την κοιτάω. Επαναλάμβανα την τελευταία φράση στο μυαλό μου σαν να ήταν ότι πιο απλό, φυσικό, λογικό είχα ακούσει αλλά χωρίς να το καταλαβαίνω εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σα να προσπαθούσα να το συνειδητοποιήσω, να το κάνω κομμάτι των δικών μου σκέψεων, να μη φύγει ξανά ποτέ. Και είναι όντως απλό. Πολύ απλό.

Εμείς όμως έχουμε μπλεχτεί σε άλλες υποθέσεις. Εμείς δε θέλουμε αυτούς που μας αγαπούν. Δηλαδή, στα λόγια τους θέλουμε, τους ψάχνουμε για την ακρίβεια (θα καταλάβεις παρακάτω). Στην πράξη δεν τους αντέχουμε. Γιατί μετά πρέπει να δώσουμε κι εμείς, να αφεθούμε κι εμείς, να αγαπήσουμε κι εμείς. Και μπορούμε; Όχι, οι δύσκολοι στόχοι μάς ταιριάζουν καλύτερα. Γιατί δεν θα μας αγγίξουν ποτέ, μόνο εμείς θα αγγίζουμε (νομίζουμε). Όποτε θέλουμε, όταν θέλουμε, αν θέλουμε. Θα έχουμε τον έλεγχο. Θα νομίζουμε ότι τον έχουμε γιατί στην πραγματικότητα ο μόνος που εξουσιάζει είναι ο φόβος. Αυτός ο εσωτερικός εχθρός που νομίζοντας ότι είναι ο κακός εαυτός μας τον τιμωρούμε καθημερινά, εκδικητικά, με τη μοναξιά που ενέχει αυτή η στάση μας στον έρωτα: ποιος θα φύγει πρώτος, ποιος θα "προστατευτεί" καλύτερα, ποιος θα έχει το πάνω χέρι, ποιος θα φανεί πιο δύσκολος, ποιος θα κάνει τον άλλον να κολλήσει.

Αλλά μόνο για να τον έχει πάνω του, όχι για να τον αγαπήσει, και μετά πάλι να νιώθει δυστυχισμένος, μόνος, γιατί δεν κατανοεί ότι ευτυχισμένος είσαι που αγαπάς, όχι που αγαπιέσαι, που τυχαίνει να γνωρίζεις έναν άνθρωπο, να νιώθεις, να μοιράζεσαι, να είσαι ζωντανός, χωρίς φόβο τι θα πεις, πώς θα πεις, τι θα σκεφτεί, πάλι μόνος, να ψάχνεις, γιατί μπορεί να έρθει κάτι καλύτερο, γιατί το τωρινό είναι ελαττωματικό, έχει εκείνο και το άλλο, και πρέπει να ψάξεις, πρέπει να βρεις πριν τα χρόνια περάσουν, μα, να, τώρα περνάνε, έτσι χάνονται, κι εσύ ψάχνεις, ακόμη ψάχνεις, δε φταις εσύ, όχι, ποτέ εσύ, είναι η μοίρα, η τύχη, ναι μωρέ, τυχερά είναι αυτά, δεν μου έτυχε εμένα, δεν ήταν οι συνθήκες κατάλληλες, δεν έχω βρει τον κατάλληλο, και πώς είναι ο κατάλληλος, ποιος είναι ο κατάλληλος; ποιος είναι; ποιος φταίει; εγώ; εγώ όχι. Εγώ, εγώ, εγώ, εγώ.... Το αιώνιο θύμα εγώ, και ο θύτης εγώ.

"Το εκπαιδευτικό σύστημα της αγάπης χρειάζεται μεταρρύθμιση. Δεν καταλαβαίνω τη διδακτέα ύλη. Στον έρωτα η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη του άλλου. Εγώ αυτή την τάξη δεν πρόκειται ποτέ να την περάσω." Έγραφε η Μαλβίνα. Μετεξεταστέοι λοιπόν, αγάπη μου. Μετεξεταστέοι.