Λίγο πριν φύγει ο παλιός ο χρόνος.. 2016 memories

2016, δε σου θυμώνω... Δε θα γράψω όμως για σένα. Είσαι ένας αριθμός κι εγώ με τα μαθηματικά κι αυτήν την τρελή τη λογική ποτέ δεν τα πήγα καλά.

Θέλω να γράψω όμως για όσα έφερες... Γιατί αλήθεια, ό,τι κι αν λέω, πλέον ξέρω ότι δε θα μπορούσα να κάνω χωρίς εσένα...

Αυτή η χρονιά και αυτό το μήνυμα είναι αφιερωμένο στους φίλους μου!

Τους διαδικτυακούς και τους μη, τους κοντινούς και τους μακρινούς, τους παράξενους, λογικούς και συναισθηματικούς, γενναίους και δειλούς, ευαίσθητους, ελεύθερους και φοβισμένους, ανεξάρτητους και εξαρτημένους, μόνους και μοναδικούς...

Τους μοναδικούς μου...

Αυτούς που στέλνουν κάθε μέρα για να δουν αν είμαι καλά... κι αυτούς που ξέρω τι σκέφτονται με ένα βλέμμα, ακόμη κι αν δεν μιλάμε...

Τους φίλους που δε ρώτησαν ποτέ γιατί ήξεραν.. και ήταν εκεί, και έμειναν εκεί, όταν άλλοι δεν ήταν.

Αλλά κι αυτούς που ρωτούσαν όταν με έβλεπαν... "είσαι καλά;";; Με επιτονισμό συγκεκριμένο που δεν ξεχνάω...

Αυτούς που προσπαθούν να με κάνουν να γελάω.. που καταφέρνω να γελάω για να τους κάνω το χατήρι...

Που είχαν απώλειες μεγαλύτερες κι όμως σκέφτονται να μάθουν τα νέα τα δικά μου, τη στιγμή που εγώ δεν μπορώ να πω πια τίποτα...

Τους φίλους που έλειπαν χρόνια και το 2016 ήρθαν πάλι στη ζωή μου για να μου θυμίσουν ότι τελικά δεν άλλαξαν και πολλά, τελικά δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί.... Δεν είναι τυχαίο που είναι στη ζωή μου! Πόσο με καταλαβαίνουν!

Εκείνους που πόνεσαν και όμως σκέφτονται να μου εξηγήσουν για να μην πονέσω κι εγώ.

Που με παρηγορούν χωρίς να με ξέρουν όταν άλλοι όντως -επί της ουσίας- δε νοιάζονται.

Που με στήριξαν στα προβλήματα και δεν με άφησαν μόνη, μα περπατούσαν μαζί μου τις νύχτες σε όλο το χωριό για να νιώσω καλά...

Όλους αυτούς που με ακούν χρόνια ολόκληρα, ακόμη κι όταν είμαι ξεροκέφαλη και άδικη μαζί τους. Και επιθετική, με άμυνες... Κι όμως, δε με άφησαν ποτέ. Που ήξεραν ότι ο κι ο θυμός μου αγάπη κρύβει -ίσως και απώλεια, μεγαλώσαμε με τις απώλειες- δεν θα μπορούσα να κάνω κακό.

Κι αν με ρωτάτε, αυτοί είναι οι φίλοι. Έτσι είναι το νοιάξιμο.

Δεν ξέρω τι περίμενα τόσα χρόνια και ένιωθα μόνη. Είναι τόσο απλά πράγματα που δεν τα βλέπεις.... Κι όμως ήταν τόσο σημαντικά για μένα.. Πάντα λίγα ήθελα, δε ξέρω ποιος διάολος μας κυβερνά και νικάει η μεμψιμοιρία και η κατάθλιψη, η καχυποψία. Δεν την αντέχω την καχυποψία!

Δεν ήθελα μόνο να πάρω αυτή τη χρονιά για να καλύψω κενά, ή για να λέω πως έχω ανθρώπους να μ' αγαπάνε. Είχα καταλάβει τα λάθη, ήξερα ότι δε μου έφτανε αυτό, ποτέ δε φτάνει. Ήθελα να μπορώ να το αποδεχτώ το συναίσθημα!

Το 2016 είναι απλώς ένας αριθμός... Δεν άλλαξε η χρονιά και έφερε όλα αυτά, εγώ άλλαξα.

Και υπήρχαν και άσχημα, όμως ένιωθα ελεύθερη, ζούσα... Και καλώς ή κακώς, από κάρμα ή όχι, τα επέλεξα. Για τώρα είναι που δεν ξέρω, καθησυχάστηκα και ανησυχώ... Όμως θα περάσουν όλα και το μόνο που θα μείνει είναι μια μικρή μελαγχολία για όσα έφυγαν ή ίσως για όσα δε θα έρθουν ξανά. Γιατί ποτέ δε θα είναι το ίδιο.

Σας ευχαριστώ όλους ξεχωριστά.....

Να συνεχίζουμε να έχουμε ο ένας τον άλλον, γιατί μόνο αυτό μας έχει απομείνει και τελικά μόνο αυτό μένει.

Οι αναμνήσεις με τους αγαπημένους άλλους, τους ιδιαίτερους... Όσα έφερε μία χρονιά και όχι όσα μας πήρε.

Καλή μας χρονιά φίλοι μου! 
Mε την ελπίδα να μπορούμε πάντα να εμπιστευτούμε στους άλλους τα λόγια που κρύβουμε μέσα στη σιωπή μας....